In plaats van zien (les 18) bleken alle beelden alias waarnemingen slechts fantasiegedachten in onze denkgeest te zijn en niet in de hoofden van de hoofdrolspelers en gaan we nu naar gedachten met en zonder beeld kijken, die allemaal waanzinnige gevolgen blijken te hebben voor iedereen die ze gelooft. We gaan nu, gegroeid door 18 lessen, zachtjes te werk om ons voor te bereiden op deze klap onder de gordel, door de pijn die in ons verstopt is even echt in beeld brengen.
We zagen al in dat in slaapdromen ook echte persoonlijke werelden lijken te bestaan; overdenk nu met onze gegroeide rede wat voor werelden deze waak- en slaapdromen zijn met de vraag: ’wat heeft deze toestanden veroorzaakt?’ Zie zelf dat die oorzaak duidelijk niet in de wereld is die je zag voordat je dromen ging maken en nog in Gods vrede verbleef, het gaat uiteindelijk simpelweg om de keuze: wil je weer alleen ware liefde delen of doorgaan onware dood-en-helgedachten in je denkgeest te projecteren, daarin God en al de anderen lichamen als oorzaak zien, wat, als je ze gelooft, pijnlijke gevolgen heeft voor ons allemaal. De uitnodiging is nu bewust het vervolg van les 14 ‘God maakt geen vliegtuigongelukken’ dat doen wij en daarmee de verzoening te aanvaarden voor ons zelf en meer niet. Laat de tempel van Delhi in je spreken bij de ingang “Ken u zelve” en bij de uitgang “maar niets te veel”.
Dat we ons NU bewust blijven met wel potverdriedubbeltjes: we maken deze droomdrama’s echt zelf, dat veroorzaken we in onze eigenste denkgeest door fantasiegedachten te projecteren. Maar dat willen wij vooral niet zien. Dit durven inzien dat wij als Zoon van God, onszelf als slachtoffer, dader goed of slecht persoonlijk en belichaamd wilden beleven en daarom hebben wij zelf de oorzaak van de droom in onszelf onzichtbaar weggefrommeld en de sleutel van deze peepshow gevangenis verstopt.
Durf de waanzin in ons bloot te leggen dat wij zelf de droommaker, alias auteur, scriptschrijver, regisseur en alle acteurs op het toneel zijn, terwijl we onpersoonlijk als Zoon van God zijn, maar dat dissociëren. Dat we zelf als de persoonlijke droomfiguren dat sterven op miljarden manieren beleven terwijl we onbewust, want gedissocieerd, de ene ramp na de andere dicteren, van slakken en insecten doden voor de groentetuin tot kinderverkrachter, incest, haatdragende atoomoorlogen en genocidedromen – altijd om maar niet de oorzaak bij onszelf te vinden, maar schuld op God of anderen te projecteren.
Dus in onze denkgeest willen we zelf die miljarden netflix-hel-huwelijksbedkoortsdrama’s graag maken en zien en daar als tweebenig geslachtsorgaan gewin en genot uit de negen gaten van het lichaam met de vrouwelijke en mannelijke elementen proberen te halen. Die genotsmomenten die ons soms toe lijken te vallen brengen allemaal tijdelijke bevrediging en dicteren steeds meer willen en overschreeuwen zo het eigenste innerlijke ware geluk. Juist het uit persoonlijke keuze iets doen of laten om geluk te bereiken lijkt deze egogedachtenscripts de genotswortel te geven van een egohemel die ons ooit gaat toekomen.
Aanvaard nu dat de afgescheidenheidsbeelden die we lijken te zien een vergissing gemaakt met fantasiegedachten zijn en dat ze geen werkelijke gevolgen kunnen hebben voor onze Denkgeest, Zoon van God. In Eenheid is tweeheid de illusie, de vergissing, de droom die we zelf als maker in de Denkgeest met fantasie gedachten zijn gaan maken om het tegendeel van Gods vrede te ervaren. We wisten toen we begonnen dat de droombeelden nooit echt kon worden maar we gingen voor het zien ervan en vergaten dat het ons niets kon doen.
Ieder van ons kan zo je wilt uit de dualistrijdsdroom wakker worden en zien dat we als denkgeest altijd al een en hetzelfde zichzelf kennende licht van God delen, wetende dat dit voor iedereen geldt.
Want elk deel van Gods schepping betekent haar helemaal kennen – de eerste oorzaak heeft geen afzonderlijke gescheiden delen en kan slechts louter worden gekend. Kies altijd nu, wil je dualistrijd van huwelijksbedkoorts, verkrachter en verkrachte tot de dood blijven spelen of weer bewust liefde in het eeuwig heden delen en onze allesomvattendheid uitbreiden zonder er iets voor te doen of te laten anders dan je eigenste geluk zijn oogsten en in je veel-ene onpersoonlijke liefdesaandacht leren houden. Het bewust inzien dat dromen woede-uitbarstingen zijn “ik wil meer en wil het zo en jullie zijn schuldig dat ik dat niet krijgt”. Sta open dat dit speciale relaties dualistrijd willen zien er alleen is om alle anderen te beschuldigen jou het geluk te ontnemen met als verborgen reden daarvoor jouw protest tegen God en de wens Gods Wil te veranderen in de onze. Leer Heilige Geest als een soort liefdes-afvoerputje te gebruiken om alles qua droomgedachten en vormen van lijden liefdevol te laten transformeren en onze schuld aan deze pijnwereld te vergeven en vrij van louter liefde zijn her te beleven. Stop door de Heilige Geest geholpen met dit waanzinnige fantasie-idee, stop ons liefdesfeit onder het kleed te vegen en houd ons geheim, de oorzaak van dromen maken te zijn, niet meer voor jezelf weg.
Zodra we de Heilige Geest vragen onze denkgeest te doen genezen van pijndromen maken en correct liefdevol leren waarnemen, zullen we het geloof in alle aanval-verdediging-begrippen, zoals verleden en toekomstige tijd,zien weg vallen. Ook het Werkboek met name in T27 en 28 daagt je stap voor stap uit om te zien en te ervaren dat haat, jaloersheid en zijn beestenbende dood script gebeurtenissen uit een denkbeeldig verleden of in een zogenaamde toekomst niet echt bestaan of hebben bestaan. Als we weer aanvaarden oorzaak van deze heldromen te zijn en dat geheel aan de Heilige Geest geven brengt rede zicht op dat alles, elke gebeurtenis, iedere waarneming gebeurt NU, het verschijnt en verdwijnt gelijktijdig in de kennendheid die we zijn, buiten tijd en ruimte. Het Nu wil dat dromen maken met verbeelde gedachten in mijn denkgeest weer ongedaan wordt gemaakt, laat ons direct de oorzaak van deze nachtmerrie inzien dat we zelf oorzaak en gevolg uit ‘één’ hebben gehaald en ons vervolgens hebben omgedraaid en God en de anderen zo de schuld geven om maar vooral niet te willen zien dat we dat zelf zijn. Zo kijken geneest onze denkgeest en inzicht van er is geen tweedeling, in eenheid is geen tweeheid, er zijn geen afzonderlijke objecten die elk op zich een eigen weg kunnen gaan, los van de veel-ene Bron. Er is alleen maar de allesomvattende Bron, altijd, onveranderlijk, ‘eeuwig’, NU. “Al het Denken en de resultaten daarvan zijn in feite gelijktijdig, want Eerste Oorzaak en zijn Zoonschap gevolg zijn nooit gescheiden en is er niets gebeurd wat vergeving nodig heeft en brengt dat aanvaarden en aandacht geven de zoete innerlijke stille vrede van louter zijn van zelf terug”
Het kan erop lijken dat thuiszijn-gedachten zich presenteren als ‘persoonlijke’ ideeën, oordelen en opvattingen over een onderwerp of over iets dat zich in de dromen voordoet en dat wat wordt waargenomen doorgaat met zeggen dat thuis geluk buiten je denkgeest te zoeken is. Er bestaat echter geen buiten onze denkgeest, laat staan tijd, noch afstand tussen de onzichtbare opening van een gedachte en een waarneming, of andersom. Oorzaak van een verleden, heden en een toekomstig gevolg zijn ogenschijnlijk elkaar opeenvolgende dingen, maar vanuit de tijdloze Bron gezien gebeurt het allemaal ‘gelijktijdig’, in één onveranderlijke heden zijn van Één Kennendheid (geest) van Liefdesgedachten (denkgeest van God). Met ons ego-denken kunnen we dit voorbij zon en sterren kijken naar wat er was voor dromen begonnen niet bevatten, omdat het ego-denken zich juist ‘binnen’ in onze Kennendheid van fantasiegedachten alias de denkgeest afspeelt en daarmee ‘in’ de begrenzing van tijd en ruimte lijkt vast te zitten. Het is dan ook logischerwijs onmogelijk om met ‘de privé mind denkgeest die zich binnen tijd-en-ruimtedroom bevindt‘, iets in te kunnen zien dat buiten, vooraf of voorbij aan tijd en ruimte gaat.
Alleen Datgene wat in ons het hele ego-denken en ware denken waarneemt, de onzichtbare Kennendheid Zelf die Heilige Geest, Zoon van God en God als eenheid delen, is vrij van en heeft geen weet van tijd en ruimte droomstaten.
Er bestaat dus geen tweedeling tussen Bron en Afscheiding, oorzaak en gevolg, gedachte en waarneming want we kunnen dat kennen zijn niet uit dus is alles dat kennen zelf. Dat bevestigt: de Eerste Oorzaak is allesomvattend, dualiteit is slechts een onware droom over afgescheidenheid. Het bestaat niet en heeft nooit bestaan en dat denken geloven heeft gevolgen voor iedereen omdat denkgeesten verbonden zijn.
Omdat hiermee duidelijk is dat geen enkele gedachte de kennende bron in onze veel-ene denkgeest kan verlaten, is er alleen maar het woordloze, onpersoonlijk kennen-zijn van onware (verbeelde) of ware gedachten. Hier ligt dus de keuze tussen ego of de Heilige Geest in onze denkgeest en dus nooit de keuze van een persoonlijk jantje. Onze waarnemendheid van ware of onware gedachten zijn dus met elkaar in één denkgeest verbonden, net zoals horen en geluid, vormen en zien niet los van elkaar staan. Het waarnemen en het waargenomene zijn één ding, één fenomeen. Alleen ligt de keuze tussen fantasiegedachten of ware liefde zijn gedachten hebben open en dat heeft gevolgen voor iedereen.
De vorige les leerde ons dat er maar één Kennendheid is, die huist in de Ene Denkgeest van God en het Zoonschap ziet dat het dit zelf is die het geheel droomt. De ogenschijnlijk afgescheiden privé-denkgeesten waarin we over persoonlijke gedachten lijken te beschikken bevindt zich dus niet in ons hoofd en kan niet losstaan van alle andere denkgeesten ‘buiten’ ons.
Samengevat: Doordat we in de droom denken en geloven dat we slechts een hoofdrolspeler (held, dader of slachtoffer) zijn, moet de wereld van tijd, ruimte en afgescheidenheid naar ons idee haast wel werkelijk zijn. We beginnen nu echter elk op z’n eigen snelheid te ontdekken dat dit niet waar is.
Vanuit onze eigen veel-ene heelheid die we met hulp weer teruggevonden hebben, zullen we ook labelloos de heelheid in anderen weer moeten gaan zien; dit is wat ‘correct waarnemen van de werkelijke wereld ook al is dat nog steeds een droom’ genoemd wordt en die ware gedachten geloven, heeft gevolgen voor iedereen.
Het geloof in afscheiding brengt op het relatieve niveau altijd pijn met zich mee, in welke vorm dan ook, doordat we onszelf elk op zich niet meer als Heel ervaren. Onze Kennendheid (Geest, Zon), die wij in de denkgeest gedissocieerd hebben en de Heilige Geest voor ons beschermd heeft, wordt echter niet beïnvloed, het is stabiel, onveranderlijk, en het neemt de ‘pijn-gedachte maan-zijn’ simpelweg waar zoals ook al het andere, ware of fantasiegedachten, gewoon wordt waargenomen.
Die ene Kennendheid alias de Geest delen we, dat is waar we Een en toch voudig Zijn, onze gezamenlijke eigenste Bron die we als ons eigenste eigen zijn nooit hebben verlaten.
Aanvaard slechts dat het kennen waarmee we deze woorden lezen zit niet in het hoofd van ‘ons’ poppenlichaam – het lichaam en de ‘privé’-fantasiegedachten worden namelijk gekend. Ook de interactie die de hoofdrolspeler in onze droom ogenschijnlijk heeft met de andere poppen wordt als één gedachte tegelijk gekend, zonder dat er ooit sprake is geweest van twee of meer gedachten tegelijk, wat een werkelijke afscheiding waar had kunnen maken. Dus blijkt aanvaard, dat we altijd alleen maar non-duale gedachten kennen. Het kennen en het gekende (het totaalbeeld dat wordt waargenomen is één gedachte) zijn onafscheidelijk en gelijktijdig aanwezig, waardoor er geen ‘buiten’ onze veel-ene kennendheid van gedachten meer te vinden is.
Aanvaard alles wat wordt gekend, alles wat wordt waargenomen vindt plaats ‘in’ ons ene gewaarzijn, de zichzelf kennende denkgeest die we zijn. Ook alle gedachten die langskomen, de verhalen die we geloven over de hoofd- en bijrolspelers zijn niet meer dan aan elkaar geprojecteerde, inhoudsloze dood-willen-gaan-fantasieën, een zelfgemaakte megakruisiging verbeeld in onze denkgeest.
Zo vindt de hele wereld en zijn universum van dualiteit waar we als pop in lijken te leven alleen maar plaats in onze eigen onpersoonlijke Kennendheid van onware gedachten. Het geheel van fantasiegedachten is geen werkelijkheid, maar omdat het ‘zijn’ zonder fantasiegedachten voor ons ego-denken onmogelijk te begrijpen is, is er hulp nodig. De Heilige Geest (of een andere metafoor die voor jou werkt) kan helpen om in plaats van hoofdrolspeler in de droom te aanvaarden droommaker buiten de droom te zijn, zodat we weer correct gaan waarnemen. Nu echter verticaal, vanuit heelheid en eenheid, in plaats van horizontaal verleden-toekomstdenken te geloven, waarbij alles afgescheiden van elkaar lijkt. Hier zijn we bang voor en dus komt er ogenschijnlijke persoonlijke weerstand langs zo gauw je deze ware kant in ons aanvaarden wilt, dit noemde mijn leermeester ‘sterven terwijl je nog leeft’, daar moeten we doorheen en daar is veel bereidheid tot oefenen nodig, ook als je dat feit al thuis te zijn hebt aanvaard.
De uitnodiging is om de volgende vraag te durven zien en beantwoorden; ‘Ben ik iets wat komt en gaat en wat voortdurend in losse gedachten, gevoelens of emoties benoemd moet worden, of ben ik dat eeuwige, onveranderlijke, vanzelfsprekende Kennen van al die ware en onware gedachten?’ Dus zie je met gedachten gemaakte begrenzingen een lichaam, man, vrouw, oud, jong, mooi, lelijk, dom, slim, met egokennis beladen, dat vroeg of laat gaat sterven en maar nooit iets vindt wat blijvend geluk geeft. Dit hele klaaglied willen we niet loslaten omdat we God eruit gegooid hebben en bang voor onze eigen gedachten in onze denkgeest zijn. Ga dat loslaten van je ego-denksysteem niet uit de weg hoe groot de weerstand ook lijkt; ons kennen-zijn wordt nooit begrensd en is er al wanneer en wat voor klaaglied er ook schreeuwt. Dat heeft allemaal daarvoor ons licht-zijn nodig; ontspan er daarom in en leer dat lekkerder te vinden dan de snoepjes van de week van buiten je beloven.
Omdat de hoofdrolspeler in onze droom gekend wordt door de buiten de droom zijnde onveranderlijke Kennendheid die we al zijn en delen met Heilige Geest en God, is het onmogelijk om persoonlijk die stabiele toestand te bereiken of te bemachtigen. Ik ben al thuis, als Zoon van God aanvaarden en oefenend herhalen, ook al heb ik dit voor mezelf gedissocieerd. Daarom is hulp vragen aan dat in ons wat nog weet wat ware gedachten kennen inhoudt, de motor die het klaaglied transformeert tot zien van de werkelijke wereld, de gelukkige droom.
Het lijkt dus steeds opnieuw ‘nu’ vanuit het klaaglied alsof we het ware, ene allesomvattende Kennen zijn kwijtgeraakt, en het lijkt, zeggen egogedachten, alsof het kennen van waarnemingen in ons poppenhoofd plaatsvindt. Dit klaaglied is slechts een door egoscript gedicteerd en aangeleerd persoonlijk verhaal, zowel pop-jan-dualistrijd versus anderen want het hele ‘zon en sterren en meer universum’ wordt gelijktijdig als één droomtoestand, één beeld gekend, zonder afgescheidenheid.
Alles wat gekend kan worden, dus alle veranderlijke waarnemingen hebben ons als onveranderlijke Kennendheid die we delen met God nodig om gezien te kunnen worden. De stabiele Kennendheid die de Heilige Geest ons weer laat inzien geeft direct wat we zijn, heeft niets nodig om er louter te zijn, het draagt alles wat erin voorbij komt moeiteloos, liefdevol, zonder zelf geraakt te worden. Het louter kennendheid zijn van ons is zelf moeiteloos vrij van lichamen, gedachten, werelden en gevoelens ook al is het onzichtbaar voor onze zintuigen, het kan wel indirect als ons eigenste eigen worden gekend en gevoeld.
Het is voor de meesten van ons een brug te ver dat we zelf niets persoonlijk kunnen doen, bedenken of laten want het is altijd het script van het ego dat ons laat figureren dat we zelfstandig lichaam zijn of de Heilige Geest die ons, zo we vrijwillig willen, de onschuld laat zien van dromer zijn met zijn hele droominhoud.
De verschillende metaforen, zoals het lelijke eendje en de zwaan, de man en zijn schaduw, zon en maan, pop jan en Zoon van God, kunnen ons laten zien hoe het anderen veroordelen in de pijndroom werkt, maar ze kunnen ook verwijzen naar de plotselinge verschuiving die op kan treden wanneer we aanvaarden of ineens zien dat we altijd al die Goddelijke eeuwige liefde waren in plaats van dromen maken en het vertekende beeld dat we over onszelf als persoonlijkheid in de droom geloofden.
Het droom-klaaglied-verhaal houdt echter niet op zodra we van persoonlijk naar onpersoonlijk standpunt zijn verhuisd. Zo blijven de andere eendjes bijvoorbeeld gewoon doorgaan met pesten, ondanks dat het lelijke eendje weet dat het niet waar is. In onze droom zullen ‘anderen’ dus gewoon doorgaan met allerlei dualistrijd-gedachten, en ook bij jouzelf als pop zullen er nog steeds oordelende gedachten en onprettige gevoelens langskomen. Het verschil is dat we niet meer op deze pijndroom in hoeven te gaan, omdat we privé-gedachten niet meer voor waar aannemen en niet meer in dualistrijd-verhalen geloven. Nu brengt dat eindelijk de werkelijke wereld, waar we door de pijndroom heen zien dat we allemaal schuldloos al thuis zijn en dat feit transformeert de pijndroom voor onszelf als gelukkige droom en kunnen we ontoorlogen waar voor anderen nog oorlog lijkt door te gaan.
We kunnen dankzij één-Kennendheid-delen-aanvaarden in alles en iedereen leren de onschuld en heiligheid erachter te zien, omdat we weten dat achter alles wat wordt waargenomen, alleen maar één Goddelijke liefde en licht te vinden is. De hoofd- en bijrolspelers hoeven niet zichtbaar te veranderen, we hoeven alleen maar te leren er al oefenend doorheen te zien vanuit de aanvaarde, onzichtbare veel-ene heelheid die we zijn. Om deze plotselinge verschuiving naar onbegrensd zijn te krijgen hoeven we alleen maar open te staan voor hulp en bereid te zijn een totaal nieuw idee het innerlijke stilheidslied horend en voelend als ons eigenste zijn te aanvaarden want elk deel heeft het geheel van God in zich, zelfs wanneer we er met ons poppen-privé-verstand niet bij kunnen en we de echo van het klaaglied blijven horen persoonlijke aandacht te vragen.
Het onware ‘privé-klaaglied-denken’ van pop jan gaat eigenlijk altijd over meer krijgen in strijd, oordelen, angst, verlangen,seks, schuld en dood. De dualistrijdbasis is ‘ik’ versus de ‘anderen’. De ware gedachte brengt ons geest-zijn weer willen zien en gaat over het delen van één denkgeest en het uitbreiden van het Kennen van Liefde-zijn in God en heel het Zoonschap.
Door het al-thuis-zijn-idee te aanvaarden dat we de Zoon van God zijn, hoeven we het niet meer te bereiken, dit woordloze innerlijke stilheidslied van ons eigenste zijn realiserend kunnen we ervoor gaan kiezen om hier onze aandacht op te leren richten en daarmee onze denkgeest te laten genezen door de Heilige Geest die letterlijk in onszelf zijn lied voor ons zingt (het suizen). Zo kunnen we met ons eigenste eigen de stem van God aandacht geven in plaats van het ego waar je slechts figureerde in zijn pijnscript en weer schuldloos ‘thuisgebracht’ worden, daar naar waar we altijd wezenlijk al waren, in die ene Geest van God die Zijn ware gedachten deelt en zo Zijn denkgeest uitbreidt met heel zijn Zoonschap.
Als poppen denken we echter vaak dat we het lichaam en zijn huwelijksbed moeten opofferen voordat we thuis kunnen komen. Dit is een leugendictaat van het ego. We hebben dit als maker van de droom zelf in het script geschreven dat de figuranten het lichaam moeten offeren om ervoor te zorgen dat we voor de angst en dus het ego blijven kiezen, in plaats van de hulp van de stem van God te volgen naar onze innerlijke eeuwige liefde, waarheid.
Het offer dat we, gedicteerd door het egoscript, denken te moeten maken is uiteindelijk de dood, en pas als we dood zijn, komen we in een toestand van rust en vrede, menen we. Wanneer het zover is, zijn we dan ook best bereid dit offer te doen, maar nu nog even niet…. We stellen gedicteerd het keuze maken tussen dood en leven, gelijk of geluk zo ver mogelijk uit naar een zogenaamde toekomst. In de tussentijd blijven we, fluistert het ego ons in, dan maar het liefst eerst lichamelijk nog wat leuke dingen doen. Dit is precies wat de ego-figuranten-raadsmannen ons in hun wereldse wijsheid adviseren, want zo blijft alles bij het oude: dood-en-hel-toekomst, en wordt het simpele verborgen ‘nu kennen-zijn’ van ieders hart over het hoofd gezien. Want het ego wil niet naar zijn oorzaak, dan zal het zelf als fantasiegedachten zijnde oplossen en ja dat wil het ‘nu even niet’.
Voor ons poppen-privé-denken is het ‘nu’ vrijwel onzichtbaar, of we zien het als iets dat heel kort tussen het verleden en de toekomst gebeurt. Zo misleid vinden we nooit de echte innerlijke rust die we eigenlijk zoeken en zo blijven we buiten ons bezig onbevredigde huwelijksbed-fantasieën achterna te jagen. Het ego-script laat echter geen einde komen aan al die angsten, verlangens, hoop en schuldenkgeestevoelens. Zodra we iets zelfstandig bemachtigd denken te hebben, zijn we voortdurend bang om het weer kwijt te raken of willen we juist nog méér. Het is nooit genoeg, het is nooit vredig, het geluk dat we zoeken blijft maar uit onze poppen-handen glippen, omdat we voor het ego-gelijk gaan. Op een gegeven moment kunnen we het inzicht gaan krijgen dat al dat proberen en uitstellen van beslissingen naar later nooit heeft gewerkt. We falen als we het egosript volgen voortdurend, we slagen er niet in het leven naar onze hand te zetten en blijvend geluk te bereiken. Dit is het moment dat we de Heilige Geest om hulp kunnen gaan vragen, zelfs al geloven we er niet in. We kunnen ook niet-gelovend vragen om ons te leren weer voor ware gedachten te kiezen en te mogen zien dat datgene wat we zoeken hier nu al is. Het kan nergens anders dan gewoon in onze eigenste denkgeest zijn, want we kunnen alleen maar zoeken naar iets waarvan we weten dat het er is, hier, nu, en daarom vonden we het buiten ons nooit. Je kunt daarbuiten alles vinden maar nooit wat je zelf als liefde bent.
Het inzicht dat het je als pop jan in nog geen duizend jaar gaat lukken om de poppenspeler te genezen van poppen-pijn-scripts te verbeelden, is de deur naar het aanvaarden van genade die je terug zal brengen naar het stille non-verbale delen van Gods Liefde. Als je erom vraagt, zal de Heilige Geest je helpen om de poppenspeler te genezen, zonder dat je als pop jan iets hoeft te doen of laten, je bent namelijk al zelf die poppenspeler, alias de Zoon van God, die je zoekt.
Wanneer we ervoor kiezen om niet alleen naar de vredige eigenste verbinding met de Bron te kijken, maar het ook écht voelend te willen gaan leven, dan komt er een moment dat de droom klaar is om als ballon uiteen te spatten. Het wordt duidelijk dat de hele droom nooit gebeurd is en dat we Gods liefde in ons eigenste zelf delen met heel het Zoonschap.
Het begint eigenlijk gewoon met de uitnodiging om te onderzoeken wat altijd al moeiteloos stabiel in ons aanwezig is. Van daaruit schouwen we naar alle veranderlijke fantasiebeelden die langskomen, hoe echt ze ook lijken: het zijn onware gedachtenspinsels.
Deze ene Stabiele zichzelf Kennende getuigenheid schuilt achter iedereen en die spreekt luider dan duizenden tongen; “Broeder er is geen dood”.
Wanneer je door genade hebt mogen aanvaarden dat je zelf het Kennen-Zijn bent, thuis in God, ondanks alle ogenschijnlijk privé-gedachten die langs blijven komen, help je daar tegelijkertijd al je broeders mee die nog vast lijken te zitten in de droom. Het wonder maakt jezelf als maker van de droom weer bewust van het feit dat het zelf de oorzaak is van het hele dualistrijd-spel en dit heeft gevolgen voor alle plekken in de droom.
Middels genade doorzie je dus (als Zoon van God, niet als pop jan), dat de hele droom en de droomfiguranten niet echt zijn en nooit echt hebben bestaan. Het zogenaamde slagveld zal nog steeds doorgaan en de poppen zullen nog steeds door blijven gaan met geluk te zoeken in dingen en vormen ‘buiten’ zichzelf, maar dat alles is niets meer dan een vergissing, een illusie van afgescheidenheid.
We hoeven het hele script niet meer te geloven, alle verleden-verhalen, alle gebeurtenissen kunnen we met ware vergeving laten smelten in de liefde, het licht, het enige wat werkelijk waar is. Zo blijven we overal onschuld zien, in iedere broeder en in onszelf als hoofdrolspeler, we zien dat het maar een droom was, wat voor nachtmerrie of pijn-verhaal er in je kennendheid van gedachten ook maar langskomt.
Net zoals wanneer je uit een nachtmerrie ontwaakt, zo lost ook het geloof in deze hele dualiteits-droom op wanneer we met genade onze kennendheid van de ware gedachte weer mogen aanvaarden. Het filmdoek en zijn projectielicht, dat God het Zoonschap schonk dat we zijn en met elkaar delen, wordt nooit beïnvloed door de heftige films die wij zelf erop geprojecteerd hebben. Het waren gelukkig alleen maar verbeelde dualistrijd-fantasiegedachten. Er is niks gebeurd, er zijn geen werkelijke gevolgen, dus terwijl de film door lijkt te gaan garandeert God nog altijd onze volledige schuldeloosheid als droommaker en heel de droominhoud.
Zodra de aandacht van de Zoon weer op het kennen-zijn van zichzelf als licht op het filmdoek zonder film wordt gericht, wordt het ook duidelijk dat er nooit persoonlijk iets gedaan of gelaten moet worden om ‘thuis’ te komen. Het enige dat er gevraagd wordt is alertheid, dus dit feit al oefenend te blijven zien en voelen, ook wanneer het heftig wordt voor pop jan en zijn medespelers in de film.
Veranker jezelf in het kennen-zijn van het onveranderlijke filmdoek dat zijn eigenste licht-zijn kent, zie dat dit stille getuigenheid-zijn voor iedere droomfiguur geldt en passeer de onware verledenverhalen die langskomen, zonder eraan te gaan sleutelen. Want dit is het doel dat we in les 49 willen oogsten; “het is best wel mogelijk heel de dag Gods stem te horen (het suizen), wat we als hoofdrolspelers ook lijken te doen of laten”.
Hoewel er op het absolute niveau nooit iets gebeurt en er nooit een gevolg kan zijn van iets dat niet is gebeurd, zullen we toch merken dat het oefenen van de dagelijkse lessen op het relatieve niveau wel degelijk behulpzaam kan zijn, voor zowel de hoofdrolspeler als alle bijrolspelers in je droom. Het ego zal hier wellicht van alles tegenin willen brengen en een welles-nietes discussie proberen te veroorzaken, waardoor we juist weer kracht aan het dualistrijd-denken geven in plaats van de ware vredesgedachte te omarmen.
‘Geen wijs mens hielp ooit de wereld’ zei mijn leermeester Wolter Keers. Ook de cursus neemt op geen enkel manier stelling in wat het lichaam zou moeten doen of laten om de wereld te helpen. Het enige waartoe we worden uitgenodigd is hulp te vragen aan de Heilige Geest in onszelf, die onze denkgeest zal genezen wanneer we daarom vragen. Dit doen we niet om er als pop jan beter van te worden, maar om de gehele droom te kunnen vergeven, zodat uiteindelijk op iedere plek weer de liefde ervaren kan worden die we in werkelijkheid al zijn. Het gaat er dus niet om dat we pop jan versus de andere poppenlichamen genezen van pijn en ellende in de droom, we hoeven alleen ons denken erover te laten genezen.
In de denkgeest kun je je Kennendheid (Heilige Geest) vragen om voor jezelf te aanvaarden dat je al thuis bent en voor de ware gedachte te mogen kiezen en de onware voor ons te transformeren. Wanneer je dit echter om welke reden dan ook nog niet helemaal kunt of wilt aanvaarden, zul je merken dat je toch nog aandacht geeft en geloof hecht aan de onware gedachten of lichamelijke verlangens van pop jan of katrijntje. De gevolgen hiervan gelden niet alleen voor de hoofdrolspeler in de droom, maar ook voor alle andere poppen.
De keuze voor de ware gedachte is niet een keuze tussen tegenstellingen, tussen trouw en ontrouw, rechtvaardig en onrechtvaardig, goed en slecht, de keuze is juist om voorbij aan die hele dualistrijd te gaan naar onze droommaker en die onschuldig te weten. Het gaat niet over wat we met lichamen doen, het gaat niet over hoe de poppenlichamen zich gedragen, het gaat erom te zien dat we de hele droom over lichamen een ego-projectie van verbeelde fantasiegedachten is. Als dromenmaker wilden we een wereld van afgescheiden lichamen, interacties en speciale relaties zien. Nu is het aan onszelf (in onze ene, gedeelde veel-ene denkgeest) om deze projectie weer terug te nemen en te kiezen voor eeuwig geluk in plaats van hellepijn.
In de Denkgeest zijn we als Zoon van God bewust aandacht gaan geven aan onware, verbeelde gedachten. Dit is de bron van pijn, en we kunnen hulp vragen om dit weer in helderheid te mogen gaan inzien. De oorzaak van angst, verdriet, of welke vorm van onvrede dan ook heeft nooit te maken gehad met pop jan of de interacties met andere poppen in de droom. Dit leerden we al in de les ‘ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk’.
Wat de hoofd- en bijrolspelers ook doen of juist laten, hoe egoïstisch en kwetsend het ook lijkt en welke argumenten er ook maar langskomen om de ego-keuze te rechtvaardigen, blijf thuis als vorm- en tijdloos gewaarzijn, kies altijd voor geluk in plaats van gelijk. Zie de oorlogsgedachten als fantasieën die het ego ons dicteert, maar waar we steeds weer niet in hoeven te trappen, dat is de nooduitgang.
Kies je voor liefde-zijn, dan geldt die kracht voor iedereen, heel het Zoonschap. Je maakt het hele droomverhaal met alle pijnlijke verhalen over schuld en pijn in één keer ongedaan. Dit is de kracht van ware vergeving, het hele droomverhaal is niet waar, nooit werkelijk gebeurd. Je kiest niet meer voor onware gedachten die onvrede en dood met zich meebrengen. Het onware geloven is niets meer dan een roep om liefde wanneer de privé-gedachten toch weer een loopje met je lijken te nemen. Ook dit geldt voor alle poppen in de droom, daarom kan je pas van de ander houden als je jezelf met ware gedachten geloven weer hebt aanvaard. Met onware gedachten geloven kan je nooit echt van de ander houden, omdat je niet van je zondige zelf als lichaam kan houden en dat zondige-lichaam-zijn projecteer je ook op de anderen.
Het is onze eigen wens geweest dit droomtheater van dualiteit te zien en geloven. Ook alle regels en afspraken die we hebben gemaakt om ons als lichaam aan te houden zijn niet meer dan een voortzetting van onware gedachten, en daarmee een uitbreiding van pijn en dood. In speciale relaties is dit bijvoorbeeld duidelijk terug te zien. Eerst creëren we zelf de strikte regels, de begrenzingen als een vorm van dwang en controle, vervolgens ervaren we pijn en ellende omdat we ze overtreden, bang zijn dit te doen, of boos zijn wanneer een ander het doet en ons kwetst. In plaats van onze persoonlijke aandacht hierop gericht te houden kunnen we ook nu kiezen voor ons onpersoonlijke-liefde-zijn en die veel-ene liefde te delen en uit te breiden.
De bereidheid om onze ‘natuurlijke staat’ vóór het dromen maken weer te willen zien en ervaren maakt ook dat we de dualistrijd-handelingen en het gedrag van alle poppen in heelheid en onschuld kunnen beschouwen. We laten onze denkgeest genezen en we geven onze onpersoonlijke aandacht aan de vrede- en compleetheid-gedachten die we zijn in plaats van persoonlijke aandacht te geven aan de onware begrenzing gedachten, de regels en verhalen van de poppenwereld.
De leugenverhalen van het ego kunnen we in hun totaliteit gewoon steeds nu aan de Heilige Geest geven, waar ze spontaan oplossen. Doen we dit nu niet, dan blijven we gevangen in gevoelens van verledenverhalen en van hun angst, schuld, tekortkomingen et cetera.
De ware ‘we zijn Thuis Gedachte’ is onze uitweg uit de dualistrijd en ons isolement. Zo geven ware gedachten de eeuwige onpersoonlijke aandacht terug aan de oorzaak in onze denkgeest en breiden in stilheid louter liefde uit.
Neem steeds ‘nu’ het besluit om je denkgeest te laten genezen van alles wat de poppenspeler via de Zoon van God doet, dus richt je onpersoonlijke aandacht op de oorzaak en niet het ogenschijnlijke, persoonlijke gevolg. Wat de poppenlichamen doen of laten is alleen maar het gevolg van de beslissingen die de poppenspeler (Zoon van God) in de denkgeest maakt, maar wat dus niet waar noch werkelijk gebeurd is. We delen nog altijd de ware Liefde als één Denkgeest.
Dus als mensen in welke relatievorm dan ook verschillende ideeën hebben over ego-tegenstellingen of God in begrippen vatten, kunnen ze er eeuwenlang oorlog over maken. Het zou het een vergissing zijn om aan te nemen dat het ene standpunt meer of minder op het ego gebaseerd is dan het andere – ze geven allemaal illusie aan welke vorm ze ook aannemen. Alleen die allemaal aan de Heilige Geest geven brengt die ons een leidraad uit het egopijn-labyrint.
Dat gelijk willen hebben in wat zij denken dat God is, leidt altijd naar onnodige dualistrijd-pijn-discussies die het ego blijven voeden en nooit naar de woordloze, onvoorstelbare, non-verbale stem van God die rust en liefde brengt.
Om de discussie dualistrijd pijnstemmen van het ego allemaal als de sirenes wel te horen maar als niet waar te leren passeren hebben we de hulp van een onveranderlijk, innerlijk liefdesanker (van de Heilige Geest) in onszelf nodig. Zonder die gouden regel, dat vrede-en-stilte-hulpanker van de stem van God in ons eigenste eigen te voelen als thuis-zijn-sfeer, blijven we gedicteerd begrippen geloof en aandacht moeten geven om andere lichamen te gebruiken door met een verledenverhaal over schuld te manipuleren en angst en dood te zaaien.
We missen als slachtoffer van onze eigen droomwens het moeiteloze, onveranderlijke stilheid-vrede-zijn om onze onvoorstelbare zichzelf kennende onschuld weer te leren zien en voelen in alles wat jijzelf en anderen leken te zijn en te doen. Liefde leren delen is de keuze de aandacht weer vanuit het thuis-zijn te leren richten en dat simpele zijn zelf te blijven volgen, wat de klaagliedstemmen van de egosirenes ook zeggen.
Wat de handeling van het ego ook lijkt te verraden met de ogen van het lichaam, de onveranderlijke Heilige Geest die ons kennen-zijn en lieflijkheid ankert, zal nooit schulddenkgeestgedachten gebruiken om je daarmee te beïnvloeden; die stuurt nooit maar wijst altijd de stille innerlijke weg en het is aan ons wat we ermee doen.
Het is je eigenste vrijwillige bereidheid te willen leren inzien dat het enige doel van op het ego gebaseerde relaties alleen maar meer conflicten aanwakkeren is en om andere lichamen te blijven aanzien als oorzaak van eigen ongeluk en het kwijt zijn van liefde ervaren.
Les 128.1. De wereld die jij ziet heeft jou niets te bieden wat je nodig hebt, niets wat jij op enigerlei wijze kunt gebruiken, en helemaal niets wat dient om jou vreugde te verschaffen. 2Geloof deze gedachte en het bespaart je jaren van ellende, ontelbare teleurstellingen en hoopvolle verwachtingen die tot de bittere as van wanhoop vergaan. 3Er is niemand die deze gedachte niet als waar dient te aanvaarden, wil hij de wereld achter zich laten en zich verheffen boven haar nauwe blikveld en kleingeestige hebbelijkheden.
Zoals we weten, kunnen mensen eeuwenlang oorlog maken over religieuze verhalen en begrippen. Het zou een vergissing zijn om aan te nemen dat het ene denkstandpunt meer of minder op het ego gebaseerd is dan het andere. Ze bevestigen en versterken allemaal de illusie, dus de enige uitweg is opnieuw om al het egodenken aan de Heilige Geest te geven, waar we ons eigenste onpersoonlijk-geluk-zijn vinden in plaats van persoonlijk gelijk. Zouden we geen toegang hebben tot die stille, innerlijke hulp van de Heilige Geest in onze eigenste eigenheid, dan bleven we voortdurend het gedicteerde ego-script volgen als echt, waarin onvrede de enige uitkomst is.
Liefde leren delen houdt in dat we het hele egogedachten-verhaal wel gewoon volgen als kennendheid, vanuit het al-thuis-zijn, maar er geen geloof, dus voeding meer aan geven. De ego-sirene-stemmen zullen klagen, mopperen, manipuleren en je angst proberen aan te jagen, maar door ons te verankeren in de onveranderlijkheid van de Heilige Geest in onze eigenste eigenheid hoeven we niet meer in egogedachten meegesleept te worden. Het is je eigen bereidheid om dit weer te willen aanvaarden, om nu voor geluk te gaan in plaats van tijdelijk gelijk, en te zien dat het enige doel van het ego is om onvrede aan te wakkeren. Andere lichamen zijn niet de oorzaak van ons ongeluk, ze kunnen onze liefde niet afpakken of dwarsbomen. We hoeven alleen maar zelf bereid te zijn onszelf weer als liefde te gaan ervaren.
Nogmaals: voor het ego maakt het niet uit of we dader of slachtoffer zijn. Discussie, labels en oordelen is alles wat het ego nodig heeft om actief de dualistrijd uit te breiden en de afscheiding werkelijk te doen laten lijken.
We zullen nu leren de vredesstem te blijven horen, daar waar we ons woordloos en tijdloos thuis weten in de innerlijke, stille, volmaakte Liefde die we Zijn.
Belangrijke noot
Om de structuur in de tekst beter zichtbaar te maken zodat de betekenis van de inhoud misschien makkelijker begrepen kan worden
is de tekst verdeeld in met kleur gearceerde tekstblokken.
Turqoise: de tekst van de les
Geel: de teksten uit de cursus die extra aanvulling geven
Geen achtergrond kleur: toelichting van Jan en Gertrude
Klik hier om dit artikel in pdf formaat te downloaden.